De zomer-ZEE-tocht die strandde bij de Afsluitdijk

Tussen de barbecuetocht in juni en de noordzeetocht in september zit een ruime periode waarin de CZT de afgelopen jaren geen activiteiten in Nederland ontplooide, behalve de waddentocht van CZT-buitengewoon. De reden zou zijn dat de schippers dan zelf op vakantie zijn, maar voor mij was dat dit jaar niet het geval. En omdat ik graag de zee op ga, heb ik bij de algemene ledenvergadering een tocht in juli voorgesteld van een dag langer dan gebruikelijk, nu vier dagen, zodat het al gek moet lopen als we de zee niet op zouden kunnen.
In dit verhaal kun je lezen hoe het wel degelijk gek kan lopen en de deelnemers desondanks terug kijken op een geslaagde tocht.

De belangstelling voor de tocht was ondanks de vakantietijd onverwacht groot vanuit de schippers. Liefst vier boten waren aangemeld, de Lissa, Parel, Mistral en Arcadia. Maar de belangstelling van opstappers had groter mogen zijn. In totaal hadden we 11 opvarenden.

Bij de planning van de tocht kwam ik er achter dat de gekozen dagen niet echt gunstig waren voor vertrek naar zee en aankomst in de zeegaten, met de hoogwaters in het begin van de middag. Maar toch hadden we diverse scenario’s paraat, zoals een rondje Noord Holland, een rondje eilanden en een combi en dat zowel met de klok mee als er tegenin. Wat later zou blijken, is dat de wind, die nodig was om die scenario’s uit te voeren, niet wilde meewerken.

Op dag 1 was de wind zwak en omdat we geen motorclub zijn mocht de bestemming niet te ver zijn. Enkhuizen was met de zwakke wind voor alle schepen bezeilbaar binnen een halve dag. Een waarlijk zomers tochtje was dat met hoge temperatuur en net voldoende wind. Op de Arcadia hebben we ons om beurten aan een lijn door het water laten slepen om lekker af te koelen.

De volgende dag zou er meer wind staan, uit het oosten. Mooi om richting waddenzee te varen en kort voor hoogwater, aan het begin van de middag de sluis te nemen. We kozen Terschelling als bestemming, dat – in tegenstelling tot Vlieland – nog beschikbare plaatsen in de haven beloofde te hebben. Op dag drie zouden we dan over zee naar Den Helder varen.
Dit tochtje was heerlijk zeilen. Voldoende wind om snelheid te maken, een heerlijke temperatuur en bij Stavoren uitzicht op een wedstrijd Skûtsjesilen. Onderweg kwamen we Koen nog tegen met de Silmaril en ook nog een lange-afstandszwemmer op tegenkoers richting Enkhuizen.
Bij Kornwerderzand gingen de eerste boten voor anker, om op de volgende boten te wachten. Dat bood de gelegenheid om weer even te zwemmen en af te koelen. Tot onze schrik hoorden we daar de eerste berichten dat de brug gestremd was en dat er een monteur onderweg was. Later zou blijken dat het brugdek klem zat door de hitte en dat de brandweer moest komen om de brug af te koelen. Maar toen waren er al uren verstreken en was ons window om Terschelling te bereiken voorbij. Niet dat we ons verveeld hebben hoor. We hebben zwemmend elkaars boten bezocht en we hebben het daarbij heel gezellig gehad.
Met het rustige weer besloten we om de nacht voor anker door te brengen, waar het vast lekkerder was dan aan land met die warmte. Alleen de bemanning van de Lissa wilde liever de benen strekken en zij besloten in Makkum te overnachten. Later piepte de Mistral er ook nog een aantal uren tussenuit, omdat ze de verleiding niet kon weerstaan om in Makkum een ijsje te halen.

De volgende dag stond in het teken van onweer later op de dag, met code oranje in het oosten van het land en in onze regio code geel. Daarom wilden we halverwege de middag in een haven liggen en sneuvelde het plan om langs Texel naar Den Oever te zeilen. Bovendien stond er te weinig wind. Met enige weemoed besloten we om de al afgeslankte ambitie om naar zout water te gaan vaarwel te zeggen en om de verstandige keuze te maken om weer zuidwaarts te gaan. Waarheen? Daar konden we nog geen duidelijkheid over krijgen. Zou het voldoende waaien? Hoe laat zou het onweer komen? Onderweg zouden we wel een besluit nemen. Dat kon ook, want op deze tocht bleek de marifoondiscipline voortreffelijk. Dat hadden we wel eens anders meegemaakt. We vertrokken richting Stavoren, totdat de wind draaide en er geopperd werd dat Medemblik een betere keuze was. De Mistral had al op die keuze voorgesorteerd en lag al langer op een koers naar Medemblik. Dat ging goed, totdat de wind wegviel en het er op leek dat het motoren zou worden naar Medemblik, terwijl we Stavoren al zagen liggen. Dus opnieuw koers gezet naar Stavoren. Dat het onderweg opnieuw begon te waaien bracht ons niet meer op andere gedachten en koppig voeren we door naar Stavoren. De haven was nog vrij leeg, zodat we naast elkaar in de boxen konden vastmaken en we het opnieuw gezellig konden maken. Het onweer dat aan het begin van de avond inderdaad kwam viel mee – geen hagel, alleen een stevige bui en een flink opgestoken wind.

We sloten de tocht af met de traditionele clubborrel op de laatste gezamenlijke avond en een groepsfoto de volgende ochtend op de steiger. Daarna vertrokken de boten in verschillende windstreken naar de thuishavens. Er stond daarbij een mooie zeilwind van bf 4-5. Qua zeilen was dit de mooiste dag van de hele tocht.

Al met al was het een tocht waar iedereen tevreden over was ook al liep het heel anders dan gepland. Dat kan je zo hebben met zeilen, is maar weer gebleken.