Ken je de mop van de Duvel, Amica en Horizon die naar Engeland gingen? Ze gingen niet…

Maar voordat de sappige verhalen komen, even de bemanningen voorstellen:
Opstappers op de Amica van Marco de Vries waren Mirjam Houtlosser en Willem Alkemade. Op de Duvel van Steven Assies zeilden Margaret Groenewegen en Kiki Immink mee. En op de Horizon van Kees Doets waren Leonie Sijtsma, Koen Verhoef en Jeanette Munter aangemonsterd.

Enkele dagen voor vertrek werd niet veel wind verwacht op de Noordzee. Hmmm, zorgelijk als je naar Lowestoft wilt zeilen. Maar elke zeiler weet, er is niets zo veranderlijk als de wind. En veranderen deed het!

Eenmaal in verzamelhaven IJmuiden zag de weersverwachting er al heel anders uit.
De weerkaarten lieten voor de volgende dag onstabiel weer zien bij / richting Engeland, met onweer en windvlagen kracht 7-8 in buien. Voor de dagen erna werd een stevige 5-6 verwacht. Windkracht 5-6 hoeft geen probleem te zijn maar het weerbeeld was te onstabiel om ervan uit te gaan dat ook na een eventuele oversteek, voor de kust van Engeland gezeild zou kunnen worden. Na een lang en bewogen schippers overleg werd besloten eerst naar Scheveningen te varen en daar opnieuw te bekijken of Engeland er nog in zou zitten of dat de volgende bestemming Oostende of Den Helder/De Wadden zou gaan worden. Met de hoop dat Engeland nog mogelijk was, voeren we de volgende dag naar Scheveningen.

IJmuiden → Scheveningen
Duvel vertrok als eerste, met Amica er redelijk snel achteraan. Maar Horizon zag ineens Amica terugkeren in de haven. Het roer stond haaks en er zat geen beweging meer in. Terugvaren de haven in met een roer dat 90 graden vast staat was een knap staaltje stuurmanschap. Voor Marco is elk probleem iets waar een oplossing voor is. En liever een definitieve oplossing dan een noodoplossing zoals een hulproer. Dus ging uiteindelijk Willem te water om het roer tegen te duwen, en warempel, het lukte! Voor Horizon, die gewacht had, was dit het sein om te gaan. Mirjam ging nog even zwemmen en niet veel later volgde ook Amica.
Met een lekker windje, kracht 4, uit richting Oost konden we langs de kust eenvoudig naar Scheveningen. Na een heerlijke en alweer zonnige zeildag arriveerden we in Scheveningen, dat als stadshaven een aparte, bedrijvige sfeer heeft. Amica kreeg voordat ze de haven invoer nog bezoek van een politieboot en ze moesten tekst en uitleg geven over waar ze vandaan kwamen en wat ze gingen doen. Blijkbaar een goed verhaal want ze mochten door.
Als je Scheveningen aan doet ga je fish and chips eten, dus een groot deel van de groep heeft zich daaraan ‘s avonds tegoed gedaan.
Laat op de avond nog schippers overleg. Geen veranderingen in het weerbeeld dus het besluit om niet naar Engeland te gaan was snel genomen. Over het besluit om naar Texel te gaan en niet naar Oostende is nog wel flink gediscussieerd.

Scheveningen → Texel
Een windapp of Henk Huizinga is handig, maar (zoals Koen citeerde) ‘the reality is outside’. The real wind kwam niet steeds overeen met wat windy aangaf. Met overwegend ZZO wind, van 3-4 afnemend naar 2, zijn we voor de wind en stevig rollend langs de Noord-Hollandse kust omhoog gezeild. Het was belangrijk om na laag water Den Helder te passeren en zo stroom mee te pakken. Horizon heeft als enige het laatste stuk gemotord omdat de schipper voor donker in de haven wilde zijn. Om 20.00 lagen we afgemeerd in de haven van Oudeschild. In café t Zwaantje hebben we geproost op een goede zeildag. Roggejenever was favoriet (en zou dat de rest van de tocht blijven).

Texel → Terschelling
Van Texel naar Terschelling was er een boot wissel voor een dag; Willem naar Horizon, Jeanette naar Amica. Opkruisend, met een lekker windje kracht 4-5 en veel zon, door het Scheurrak, de Omdraai en vervolgens Schulpengat, naar de haven van West Terschelling.

Er moest nog een kleine reparatie plaatsvinden aan het toilet van de Amica, maar zolang dat nog niet gefixt was deed de puts dienst als toilet. Mirjam weet nu dat je beter niet kunt plassen op de puts als je met een flink windje overstag gaat.
We wisten al dat we de volgende dag, misschien wel 2 dagen, verwaaid zouden liggen op Terschelling. Aangezien Terschelling een gezellig eiland is met leuke koffietentjes en caféetjes, vond niemand dat heel erg.
Willem en Jeanette aten weer op hun eigen boot. Want ja, de bemanning van Amica kon niet zonder ‘hun’ ketelbinkie, zoals ze Willem liefdevol noemde omdat hij hen doorlopend vertroetelde met lekker eten.

2 dagen verwaaid op Terschelling
Eén boot (niet een boot van ons) verliet ’s morgens, tegen alle waarschuwingen in, de haven maar keerde al rap terug. ‘Buiten’ waren de golven 2,5 m hoog.
Willem en Steven vertrokken met de bus naar Oosterend om het kunstwerk De Streken te bekijken (n.b. de moeite waard om het even te googelen). Marco ging z’n toilet repareren, met hulp van Mirjam. De anderen struinden op hun gemak door het plaatsje, bewonderden de Brandaris en liepen door naar de duintop om uit te kijken over het groene strand. Om vervolgens aan de andere kant af te dalen naar De Walvis waar je allerlei cranberry lekkernijen kon krijgen. De cranberry cheesecake is een aanrader!
De volgende verwaaidag begon met uitslapen. Wie De Walvis nog niet bezocht had ging daar nu naartoe. Een groepje van 4 maakte een wandeling door bos en duinen en kwam bij toeval door de Tiger bunkerstellingen (n.b. ook de moeite om even te googelen).
De schippers hadden aan alle boten gevraagd om met vaarplannen te komen, dus de middag werd aan het maken daarvan besteed. Er vormden zich groepjes enigszins los van de bootindeling die het ‘huiswerk’ samen maakten. Leonie was van de papieren kaarten, passeren (lezen als passerun) en hardcore rekenen. Al denkend en rekenend gaf zij Jeanette een stoomcursus vaarplan maken. In het schippers overleg die avond werden de plannen gepresenteerd. Besloten werd om de volgende dag naar Vlieland te varen. Een compliment van de schippers voor het goede werk was er speciaal aan Leonie. Daarna met z’n allen naar De Walvis voor een drankje.

Terschelling → Vlieland
Dit was een korte tocht van ca. 3 uur. Een dag met veel korte buien en windshifts, soms van wel 45 graden binnen enkele minuten.
Waar het zeegat zit tussen Terschelling en Vlieland voelde je de sterke zeewind, die bovendien het water flink opstuwde.
In het kader van het vaarplan voor de volgende dag heeft Willem onderweg gebeld met de sluis in Harlingen met de vraag of de vloeddeuren mogelijk dicht zouden gaan. Dat was niet de verwachting.

Vlieland → Harlingen
‘s Morgens, met laag water, waren er mensen met emmertjes kokkels aan het rapen. Sereen beeld zo aan de waterkant. De waddentaxi had al een tripje gemaakt voordat wij op pad gingen. Vandaag weer een bemanningswissel, Mirjam naar Horizon en Leonie naar Amica.
Met een westenwind 3-4 werd het afkruisen. Het zonnetje maakte het extra genieten.
Halverwege de middag bereikten we Harlingen. Kees manoeuvreerde de Horizon achteruit de brug door om met de punt naar de zee / wind aan de kade te liggen. Na een late lunch waaierde iedereen uit om in Harlingen inkopen te doen, de tentoonstelling KNMR 200 jaar te bekijken (niet zo boeiend naar de mening van de bezoekers), of op een terrasje in de zon te zitten. Omdat iedereen wel een beetje moe was en de volgende ochtend om 5:45 de wekker zou gaan, lagen we op tijd in bed.

Harlingen → Den Oever
Om 6:30 vertrek i.v.m. de kentering. We willen zoveel mogelijk stroom mee pakken. De HP33 is gedurende de hele tocht overigens goed gebruikt.
Eenmaal de haven uit genoten we van een prachtige zonsopgang.
De Duvel heeft deze tocht volledig gezeild, waarvoor petje af. Horizon en Amica waren wat luier en hebben de bocht vlak voor Den Oever motor gezeild.
In Den Oever zijn we voor de sluis gaan liggen in de industriehaven. Van daaruit was het restaurant waar we zouden gaan eten het snelst te bereiken.
En toen ineens verscheen in de haven ook Bart van der Ree met De Parel. Hij maakte een tochtje met familie. Natuurlijk ga je dan even buurten en verhalen uitwisselen, dit was een gezellig intermezzo.
Willem wilde nog even zwemmen en sprong het water in. Zijn zwembroek was geheel volgens de crew code van Amica, nl. blauw-wit dwars gestreept.
In ‘Bruisend’ hebben we geweldig gegeten. Op deze toch wel wat verlaten plek een onverwachte ervaring.

Den Oever → thuishavens
Voor vertrek nog even, en traditie bij de CZT, een ‘steigerfoto’ al hebben we daar een eigen twist aan gegeven.Daarna iedereen weer naar zijn thuishaven, resp. Den Helder, Enkhuizen en Hoorn.
Hoewel het een domper was dat we niet naar Engeland konden, over zeilen op de wadden is iedereen het eens: Het is magnifiek zeilen, het puzzelen met de weersverwachting, het getij, de stroming en de diepgang van het schip maakt het interessant, en het is genieten van een uniek gebied met ondiepten en zeehonden. Engeland houden we tegoed!